De wereldwijde besmettingsgolven met het corona virus SARS-COV2 ligt al weer enige tijd achter ons. Het begon in 2019 en daarom wordt het ook wel COVID-19 genoemd.

De maatschappelijke gevolgen dreunen nog steeds door.

De vele mensen die direct of indirect door het virus zijn overleden.

De emotionele trauma's van verplegend personeel die eerst held en daarna vijand waren.

De tegenstelling tussen believers en non-believers van het virus. De een gelooft dat het een griepje is. De ander ziet een virus met te vaak zeer ernstige gevolgen.

En vooral ook de vele mensen met blijvende gezondheidsschade: Long Covid .

Een ziektebeeld wat sprekend lijkt op ME, Myalgische Encefalitis, ook wel het Chronisch Vermoeidheids-Syndroom genoemd.

Mensen met vaak een drukke baan en tot die tijd een goede gezondheid worden al dan niet heftig ziek en knappen vervolgens niet op. Erger nog, ze worden steeds zieker.

Meer en meer blijkt dat een groep voorheen gezonde mensen nu ernstig gehandicapt is omdat hersenen en/of het lichaam niet meer mee wil werken.

Wereldwijd wordt onderzoek gedaan naar de lange termijn gevolgen van de infectie, zoals Long Covid.

Daaruit komt veel informatie betreffende de mogelijke oorzaken en mogelijke oplossingen voor dit onverwachte en grote probleem.

Onlangs nog is een baanbrekend artikel gepubliceerd waarin wordt beschreven dat zelfs 2 jaar na besmetting het virus nog actief is. Het actieve virus bevindt zich vaak in de organen waar men last heeft.

Normaal wordt een ziekteverwekker grondig opgeruimd. Weinig ziekteverwekkers blijven jaren actief. Dit is dus opmerkelijk. Vooral dat het op zo grote schaal gebeurt en bij mensen die voorheen gezond waren. Vaak leek men maar een zeer milde infectie mee te maken.

De oplossing is nog niet gevonden. Was dat het geval, dan had het al op de voorpagina van alle kranten gestaan.

Toch is er nog het nodige aan ondersteuning op manieren die niet regulier worden toegepast.